Γιώργος Σκυλογιάννης

Ο Γιώργος Σκυλογιάννης γεννήθηκε στην Άμφισσα. Πήρε δίπλωμα ζωγραφικής και σκηνογραφίας από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1981 κάνει την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα στην γκαλερί ΄΄Μέδουσα΄΄. Υπότροφος της Γαλλικής Κυβέρνησης το 1982 συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Συναντάει τον καθηγητή Jean Laude, όπου ολοκληρώνει μαζί του την Maitrice Αισθητικής πάνω στο έργο του J. Pollock. Ακολουθεί τις σπουδές του στη Φιλοσοφία της Τέχνης με καθηγητή τον Revault D’ Allones και γίνεται κάτοχος του DEA. Το 1985 συνεχίζει θεωρητικές σπουδές στις πλαστικές τέχνες στο πανεπιστήμιο Paris VIII. Πολλές διακρίσεις και βραβεία συνοδεύουν τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική του πορεία. Από το 2006 είναι καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
"Ο ελληνικής καταγωγής Γιώργος Σκυλογιάννης εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1982.
Αλλά, εκούσια ξεριζωμένος, συγκράτησε έντονη την μνήμη των Εικόνων της πατρίδα του. Η ζωγραφική του τις επανενσαρκώνει σε ενωτικές συναρμολογήσεις, εμβολιασμένες με ετερόκλιτα και εξογκωμένα ανάγλυφα, με εικονικές διαγραφές και σημάδια, με στιγμιαία ή παρατεινόμενα σβησίματα και χαράξεις! Πάνω στις συναρμολογήσεις στερεώνονται σαν νεύρα και κτίζονται οδοντωτά χρωματικές ροές, συγκρίματα από τηκόμενες μάζες! Ποτέ δεν αλλοιώνεται το αρχέτυπο πρωτόγονο των πλεγμάτων. Φυσικά, δεν πρόκειται εδώ για αναπαράσταση ή αφαίρεση, αλλά για μία εμφατικά συγκεκριμένη τέχνη, που εφάπτεται στενά με το καθημερινό.
Από μια άλλη, παρακείμενη προοπτική, τη δραματική ολίσθηση που ενίοτε παρατηρείται αντικαθιστά μια μετέωρη ζωγραφική, λεπτή και ευαίσθητη! Η μορφή και το σημείο έχουν σκορπισθεί στο μουσαμά από μια κατευθυνόμενη χειρονομία, κατασπαρμένη με αντίθετες ραβδώσεις και κηλίδες! Η μορφή και το σημείο μα μιλούν για το εύθραυστο των πραγμάτων, καθώς αποτέμνουν τις ατμοσφαιρικές ροές.
Κατά τη φορά των αντιπαραθέσεων που επιδρούν η μια πάνω στην άλλη και στις οποίες η συγκίνηση πάντα φωλιάζει στην επιφάνεια του δέρματος, ο Σκυλογιάννης αποκαλύπτει, χωρίς προσποίηση , την ένταση της σχέσης του με τον κόσμο."
Gerard Xuriguera"Κύριο χαρακτηριστικό των τελευταίων έργων του Γιώργου Σκυλογιάννη, είναι η στροφή που κάνει από το ανεικονικό στο παραστατικό, διατηρώντας όμως πάντοτε τη γεμάτη νεανικότητα και δυναμισμό εξπρεσιονιστική γραφή του. Το θέμα του είναι η γυναικεία φιγούρα, μια γυναικεία φιγούρα που μεταμορφώνεται από το έργο σε έργο σαν πολλαπλή ανάγνωση της γυναικείας φύσης. Οι φιγούρες του είναι μεγάλου μεγέθους, δουλεμένες με ατομικά χαρακτηριστικά, τις οποίες εντάσσει σε ένα εντελώς εξειδικευμένο περιβάλλον, όπου αντανακλά ο ψυχισμός και η προσωπικότητα τους.
Το χρώμα του, πλούσιο και πολύ, δένει αρμονικά με τα πρόσθετα υλικά που χρησιμοποιεί σαν στοιχεία ενεργοποίησης του τελάρου του."
Ιωάννα Τριανταφύλλου«Με ένα τολμηρό εγχείρημα μιας γλωσσοπλασίας που ενέχει την αμεσότητα της ζωγραφικής γλώσσας και την δύναμη της γλυπτικής, μέσα από μια ποικιλία μορφοπλαστικών διατυπώσεων, αποτυπώνει το στοχασμό και τα συναισθήματά του, διευθετώντας τις αλληλουχίες πολλαπλών πλευρών της εικαστικής του αφήγησης, μέσω της ζωγραφικής του πράξης. Μέσα από τη διαδικασία συγκρότησης του εννοιολογικού-εικαστικού του οπλοστασίου, σεβόμενος την αντίσταση των υλικών, δεχόμενος δημιουργικά τις αντιπαραθέσεις που προκύπτουν από τη μετεξέλιξη της έρευνάς του, οδηγείται τελικά σε μία μορφογνωσία γλωσσικών προβλημάτων, με άμεσο αποτέλεσμα μία ριζική μετατόπιση στο τρόπο σύλληψης, από το παραστατικό στο αφηρημένο, με διατυπώσεις αναμόρφωσης και επανεγγραφές που βασίζονται στη συνηγορία των πορισμάτων της γνωστικής του ικανότητάς σε ζητήματα υφής, όγκου, μορφής, ύλης και Λόγου. Αποκαλύπτει, χωρίς προσποίηση, το ίχνος, την μνήμη, με δυναμικά εξπρεσιονιστική γραφή, η φθορά, η σήψη, οι ύλες, εισχωρούν στη ματιέρα και στο χρώμα του, διαμορφώνοντας την ποιητική εικαστική του φρασεολογία. Η μορφή με μια κατευθυνόμενη χειρονομία, μια παλίμψηστη γραφή με ετερόκλιτα υλικά και διεργασία με συναρμογές, συναρμολογήσεις, ανάγλυφα, εκδορές, διαγραφές, μας οδηγούν στα άδυτα του προσωπικού του ώριμου εικαστικού ιδιολέκτου και στα δομικά στοιχεία που αυτό ενέχει: τη θεολογία του υλικού έξω από τα όρια της αναπαράστασης, την αμεσότητα της σκέψης, την απλότητα με μία βιωματική παραισθητική δύναμη, την πλαστική ελευθερία, τις αρχέγονες συμπεριφορές υλικού και την αυτονομία της φόρμας ως κατάστασης που πηγάζει από την υλικότητά της, στις νοηματοδοτήσεις και την αυτοτέλεια της ενέργειας στο χώρο και στο χρόνο, με μία θελκτική εντροπία, ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, στην φθορά και τον θάνατο…”

Μαρία Κενανίδου