Η δολοφονία του Φώτη Τσίγκα

«Στις 30 Μαΐου 1946, η Άμφισσα και η περιφέρεια συγκλονίστηκε από το άγγελμα: "Σκότωσαν το Φώτη Τσίγκα". Στην Αράχωβα καμιά δεκαριά κτηνάνθρωποι, με ρόπαλα τον έβγαλαν έξω (από το λεωφορείο) και τον χτυπούσαν. Ήταν μια προετοιμασμένη επίθεση από φονιάδες παρακρατικούς. Ξεψύχησε πριν φτάσει στο Νοσοκομείο...

Η παιδεία του Φώτη Τσίγκα, η φιλοσοφία του, η φλογερή ψυχή του τον έκαναν έναν ανεπανάληπτο ρήτορα. Αδίσταχτα ισχυρίζομαι ότι, αν ζούσε, οι γνωστότεροι ρήτορες του ελληνικού κοινοβουλίου θα υστερούσαν πολύ από το Φώτη. Πάνω στον καμβά της διαλεκτικής, η πλούσια μόρφωσή του απέδιδε έργο που ενέπνεε, μάγευε, φλόγιζε. Όταν έβγαινε στο μπαλκόνι, η πλατεία κάτω παραληρούσε. Χωρίς λαϊκισμό. Χωρίς δημαγωγία. Αυτό ήταν το χάρισμά του. Μιλούσε πρώτα στο λογικό και παρεπόμενα στο συναίσθημα. Γι αυτό συγκλόνιζε, αλλά και έπειθε...

Ο Φώτης ήταν διάνοια. Το πολιτικό του κριτήριο, η σύνεσή του, η πολιτεία του, τον έκαναν αδιαμφισβήτητο αρχηγό της περιφέρειας. Κανένας από μας τους ντόπιους δεν είχαμε ούτε την παραμικρή αιχμή αμφισβήτησής του.

Μπορεί αυτές οι σελίδες για το Φώτη να φανούν δυσανάλογα πολλές, για τον όγκο αυτής της μικρής εργασίας. Ας είναι. Όταν γράφεις για το Φώτη Τσίγκα, ποτέ δεν είναι πολύ. Και πιστεύω ότι η Άμφισσα, η πόλη του, θα τιμήσει τη μνήμη του με το στήσιμο της προτομής του σε ένα καλό μέρος...
Ο Φώτης Τσίγκας, με συνείδηση δημοκρατική που δεν θόλωνε από τις παρορμήσεις της οξυμένης αντιπαλότητας, με ευγένεια και καλοσύνη προς τους συμπολίτες του, είχε αναδειχθεί σε ένα πρώτης γραμμής πολιτικό, κοινωνικό παράγοντα γενικής αποδοχής μέσα στις ταραγμένες εκείνες εποχές...

Γιατί σκότωσαν το Φώτη; Μυρμήγκι δεν είχε πατήσει. Ένα "κουσούρι" είχε ο Φώτης: ήταν πολιτικός με φρόνηση, με δύναμη, με ικανότητες που δεν μπορούσε κανείς να αναμετρηθεί μαζί του...»

Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο του Γιώργου Γάτου, «Η εθνική αντίσταση στη Φωκίδα».