Αυτό είναι ψεύτικο!

Του Κώστα Τσικνή

"Το 1999 κάποιος φίλος έβαλε στο χέρι μου ένα μάτι από κούκλα. Η εικαστική δουλειά μου αρχίζει από αυτή τη χειρονομία, που ερμήνευσα συμβολικά και το πνεύμα της τήρησα έκτοτε σταθερά ως διαδικασία, με ένα δίκτυο ανθρώπων που μου προμηθεύουν ό,τι ξέρουν πως ζητώ και με τη δέσμευση να τους “επιστρέψω” την καλλιτεχνική του αξιοποίηση. Όσο κι αν ο όγκος της φαίνεται σήμερα υπερβολικός (λόγω εργασιομανίας), πολύ μεγαλύτερο μέρος λανθάνει στις συναρπαστικές φάσεις που προηγούνται της υλοποίησης: στην αναζήτηση των υλικών, τις συνεργασίες για κατασκευές υποδομής, τις συνθήκες δοσοληψιών με τους αποδέκτες. Εξάλλου, αισθάνομαι “εκτελεστής” του κάθε έργου, όχι “δημιουργός” του. Βάση των πάντων είναι η συνδρομή τυχαιότητας, χρηστικών δεδομένων και “έμμονων ιδεών”, όπως η καταστατική διάσταση του βλέμματος και η ύπαρξη ενός κόσμου που ζει βαθιά μέσα ή δίπλα μας με αυτάρκεια καίτοι δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε: άφθονα ανθεκτικά κι αεικίνητα μικροσκοπικά ζωύφια που ξέρει όποιος έχει επαφή με τη φύση (“ζούμπερα” τα λένε στον τόπο μου) και θεμελιώδεις ιστορίες που συγκινούν όποιον διατηρεί κάποια σχέση με την παράδοση (π.χ. παραμύθια).

Μετά από μερικούς πίνακες που έφτιαξα αρχικά σε καμβά με χρωματιστά αμμοκονιάματα και κόλλα, καταπιάστηκα με έργα όπου έπαιζε λειτουργικό ρόλο η πλαισίωση και η γλυπτική διάσταση των θεμάτων: κουτιά με φατνώματα όπου παίρνουν θέση τα μοτίβα, από λογής έτοιμα υλικά, όλα με διακοσμητικό πνεύμα. Η συνειρμική σειρά είναι απλή: κουτί (όρια), στολίδι (κόσμος), ένταξη (τοποθέτηση). Άλλοτε αφετηρία είναι μικρογραφίες που αναπτύσσονται σε μεγαλύτερα έργα (όπως ξεκίνησε όλη αυτή η υπόθεση) κι άλλοτε το αντίστροφο. Οι μικρογραφίες κατασκευάζονται σε πλήθος ικανό να προσφέρει την απόλυτη ψευδαίσθηση της “βιομηχανικής” παραγωγής και να χαριστούν σε φίλους με επετειακές αφορμές. Ανάλογη διάθεση με ώθησε και στην κατασκευή κοσμημάτων, ημερολογίων, κουτιών από χαρτί, πλεξιγκλάς κ.λπ.

Η τεχνική που κυρίως ακολουθώ είναι από κάθε άποψη μικτή ως προς τα υλικά και τις μεθόδους σύνθεσης (χάρτινα, πλαστικά και ξύλινα “τελάρα”, τρυπήματα, κοπιδιάσματα, επιχρωματισμοί φωτοτυπιών, εκτυπώσεις, φωτογραφίσεις κ.ά.), ενώ η τεχνοτροπία κινείται μεταξύ μινιμαλισμού και αξιοποίησης στοιχείων “cult”. Η κύρια παραγωγή μου είναι κολοριστική (με προσφυγή σε φωσφορούχα και συχνά αδοκίμαστα χρώματα), και για λόγους “ανακουφιστικούς” μονάχα καταφεύγω περιοδικά στο ασπρόμαυρο σχέδιο.

Πέρα από τα επίμονα διακοσμητικά θέματα (μάτια και ζωύφια), αναπτύσσω μυθικούς κύκλους, πλήρεις ή ημιτελείς, που μου προσκομίζουν τόσο τους βασικούς ήρωες (αφηγητής, αρχέτυπο ζευγάρι, ανθρώπινα στερεότυπα κ.λπ.) όσο και τα σκηνικά (βιωματικά στιγμιότυπα, γιορτές, εξιστορήσεις κ.λπ.). Έτσι, πάνω από κάθε ιδέα επικάθεται μια ατομική παράσταση που εκβάλλει σε μια εικόνα ποικιλότροπα προσλήψιμη από τον θεατή. Τα παιδιά έχω παρατηρήσει πως είναι οι πιο ενθουσιώδεις αποδέκτες. Αντιδρούν με θέρμη στην αναγνωρισιμότητα. Με τη γλωσσική της παρασήμανση, μια Κινέζα φίλη το διατύπωσε χαρακτηριστικά σε κάποια έκθεση: “Αυτό είναι ψεύτικο!” - Πλήρης ευστοχία."