Αργύρης Δρόλαπας

Μεγάλωσε στην Άμφισσα και σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία στον Φωτογραφικό Τομέα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του ΕΚΠΑ και από τότε πειραματίζεται με το αντικείμενο.
Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις. Οι εκδόσεις Καστανιώτη μαζί με το Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης έχουν συμπεριλάβει φωτογραφία του στο φωτογραφικό ημερολόγιο «365 φίλοι καλλιτέχνες παντού». 

Η πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Give Hope, στην Αθήνα, το διάστημα Απρίλιο-Μάιο του 2012. 

“Παρουσιάζει εικόνες της Αθήνας τις οποίες αιχμαλωτίζει ενώ περιπλανιέται παρακολουθώντας την καθημερινή ζωή σαν θεατής. Αγάλματα της πόλης που παίρνουν μια αστρική διάσταση, αλλά προσπαθούν να συγκρατήσουν τη σκιά τους… Στη θεματολογία του περιλαμβάνονται έμψυχα και άψυχα όντα τα οποία απεικονίζονται σε σκηνές που μοιάζουν να προέρχονται από ένα παράλληλο σύμπαν. Φωτογραφίες βγαλμένες από μια «άλλη πραγματικότητα», από έναν φανταστικό κόσμο που ενίοτε ζωντανεύει γύρω μας.”  

Πρόσφατα πραγματοποίησε τη δεύτερη ατομική του έκθεση στο Παραδοσιακό καφενείο “Εν Ελλάδι”, στα Ταμπάκια της Άμφισσας, (Μάρτιο - Απρίλιος 2013) με τίτλο: “Lurking nature” 

«Στην έκθεση Lurking nature του Αργύρη Δρόλαπα, από-καλύπτεται ένα μυστικό πεπρωμένο ζωής. Η μορφική καθήλωση της φύσης στις σιωπηλές της ομοιώσεις. Μια ζωή κυριολεκτικά εγκαταλελειμμένη στη νύχτα που τη διαπλάθει και ζωογονεί. Αυτή η νυχτερινή ζωή της φύσης που της αποβάλλει τη φυσικότητά της στην έλευση ενός άλλου ίχνους, ενός ίχνους που στερείται “φυσικότητας”, μιας και είναι αυτό το ίχνος του Έξω.
Εκτεθειμένα τοπία που διασώζουν το σκότος που τα περιβάλλει και εμπεριέχει στο αστροποβόλο φλας της μηχανής ή στα φώτα ενός αυτοκινήτου. Ένα αμήχανο πάντα φως που δεν φωταγωγεί αλλά που περισσότερο δια-γράφει αυτό το σκοτάδι. Η φύση εδώ μοιάζει να χει αναλάβει την μυστική δυναμική των μορφών της. Ένα ερημικό περιβάλλον ζωής που αναγνωρίζεται στη καταγωγική του σιωπή και μόνο. Η ορατή πλευρά των μορφών εντοπιζόταν άλλωστε πάντα από την τέχνη στην αόρατη πλευρά της, όχι στην εξαντλητική αλλά στην εξαντλημένη φωτοχυσία της αδιαφάνειας και διασποράς.
Μια συστάδα δέντρων λοιπόν που φωτίζεται άθελά της από τα φώτα ενός αυτοκινήτου, ένας μοναχικός φοίνικας που ανεμοδέρνεται μέσα στη νύχτα, μια βουνοκορφή που ετοιμάζεται να δύσει μαζί με το φως της, οι βαθιές σκιές μιας φυλλωσιάς, διαγράφουν ένα ρομαντικό περιβάλλον και μάλιστα στις πιο χελντερλιανές του εκδοχές. Η νύχτα, διαφαίνεται εδώ ως ο οίκος της φύσης, ένα περιβάλλον οραματικών εναισθήσεων. Μια προσδοκία. Μια οξυμένη ακοή. Μια οξύτητα, που γίνεται μάλιστα και μια οντολογική στάση, μια ποιητική πρόσβλεψη και πρόσληψη του κόσμου. Η στιγμή μιας ακίνητης αναμονής, κυριολεκτικά όμως εν τω μέσω της νυκτός. Μια δι-έγερση. Η διέγερση μιας φωνής, ενός σημαίνοντος, ενός σημαίνοντος άλλου, ενός άλλου πριν από κάθε γραφή, πίσω από κάθε λέξη. Ένα “δάσος συμβόλων” που εγείρεται, αδύναμο, αδύνατο, αποσυρόμενο μόνο.»
Αποστόλης Αρτινός

Παράλληλα συμμετείχε και στις ομαδικές εκθέσεις: 

“Μεσόγειος: ο θαλάσσιος κόσμος μας” του συνδέσμου MEDASSET που παρουσιάστηκε στο αεροδρόμιο ‘Ελ.Βενιζέλος’ και σε πόλεις της Ελλάδας. (2012) 

“Εικόνες από τη Μέση Γη” με τους Slightly Eccentric Photo Group στο πλαίσιο του TERRA NUEVA PROJECT [ΝEA ΓH] (2011)

“THE COLLECTION Contemporary Life Documentation” στο Open Show Studio (2011)

 

 

Όλες οι φωτογραφίες είναι από την πόλη της Άμφισσας.