Ο Αποστόλης Αρτινός γεννήθηκε το 1966 στην Άμφισσα. Το 1992 σπουδάζει στην Αθήνα δημοσιογραφία και επικοινωνία. Είναι συγγραφέας, επιμελητής εκθέσεων σύγχρονης τέχνης και ιδρυτής του The Symptom Projects. Κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία του: ο Βίος Ιδεόληπτος, Τα γράμματα της Ντόρας, Η ετεροτοπία της Καλύβας, Το συμβάν Lacan, Στην άλλη όχθη της μέρας, Αγαπημένη μου Lyda, Η φυσική μοναξιά των λέξεων. Είναι ο υπεύθυνος επίσης του ιστολογίου Λεξήματα.
«Θέλω να σου πω δηλαδή πως δεν έχεις τίποτε από μένα να ακούσεις. Πως μόνο την αργία των πραγμάτων μπορώ να μεταφέρω. Πως η γλώσσα μόνο το κενό της μπορεί να μιλήσει. Γιατί οι λέξεις είναι άδειες. Γιατί στη μοναξιά όλα είναι άδεια. Όλα υπομένουν το κενό τους, τον χωρισμό τους απ’ τον κόσμο, τη μεγάλη τους στέρηση. Το ανέφικτο ενός τόπου. Αυτό είναι η μοναξιά. Οι γέφυρες που έχασαν την ισορροπία τους και πλέουν σε χίλια κομμάτια. Αναμνήσεις όλα και ίχνη γραφής.»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Πολλοί σήμερα μιλούν για το τέλος της ψυχανάλυσης, με την ίδια ευκολία που μιλούσαν κάποιοι για το τέλος της ιστορίας, του πραγματικού ή της πολιτικής. Διαψεύστηκαν. Και τα τρία επανέρχονται δριμύτερα. Ο Lacan το ήξερε: “Το έχω αναγγείλει”, υποστήριζε σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, “το πραγματικό θα αποκτήσει και πάλι το πλεονέκτημα. Και θα είμαστε όπως πάντα χαμένοι”. Στον ορίζοντα αυτής της πίστης θα εγγράψει και την εμπειρία της ψυχανάλυσης. Μια εμπειρία, που μέσα απ' το μετεωρισμό του σημείου της, θα κλονίσει συθέμελα όλο το σύμπαν των σημαινόντων, αυτόν τον ίδιον τον ορίζοντα του Πραγματικού. Ο Lacan θα εγείρει το υποκείμενο του μέσα σ’ αυτή την εκλειπτική, μια έκλειψη που θα γίνει και η αιτία όμως της επιθυμίας του υποκειμένου, η τοπική της καταγωγικής του απόλαυσης. Μια σειρά από έννοιες θα αρθρώσουν τώρα το συμβάν ενός καινοφανούς και απροσάρμοστου λόγου, αυτό το λακανικό σύμπαν, που με το αδιάθετο νόημα του, θα ριζοσπαστικοποιήσει όλον τον ορίζοντα του μετανεωτερικού λόγου.”
Απ' τα περιεχόμενα του βιβλίου: Το συμβάν Lacan, Η εκλειπτική του σημαίνοντος, Το α-τόπημα της απόλαυσης, Η ακοινώνητη φύση του ανθρώπου.
Βίος ιδεόληπτος
«Θέλω να σου πω δηλαδή πως δεν έχεις τίποτε από μένα να ακούσεις. Πως μόνο την αργία των πραγμάτων μπορώ να μεταφέρω. Πως η γλώσσα μόνο το κενό της μπορεί να μιλήσει. Γιατί οι λέξεις είναι άδειες. Γιατί στη μοναξιά όλα είναι άδεια. Όλα υπομένουν το κενό τους, τον χωρισμό τους απ’ τον κόσμο, τη μεγάλη τους στέρηση. Το ανέφικτο ενός τόπου. Αυτό είναι η μοναξιά. Οι γέφυρες που έχασαν την ισορροπία τους και πλέουν σε χίλια κομμάτια. Αναμνήσεις όλα και ίχνη γραφής.»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τα γράμματα της Ντόρας
"Τα γράμματα της Ντόρας είναι ένα
μυθιστόρημα βασισμένο σε μια ερωτική αλληλογραφία. Γράμματα υπαγορευμένα
εξ ολοκλήρου απ’ τη μυθολογία του έρωτα και τη σαγήνη του άλλου. Από
ποια θέση μιλά ο ερωτευμένος; Πού απευθύνεται όταν ο άλλος είναι απών;
«Όταν άρχισα να διαβάζω τα γράμματα
ήξερα λίγα πράγματα γι’ αυτήν, μόνο ότι ήταν γιατρός, διορισμένη στις
αρχές του ’50 στην Άμφισσα, μια ιδιόμορφη προσωπικότητα, κάπως
αντικομφορμιστική, και ότι η σχέση της με τον Φώτη υπήρξε τρικυμιώδης.
Διαβάζοντάς τα δεν έμαθα και περισσότερα, η ερωτική αλληλογραφία δεν
πληροφορεί, απλώς μιλά, μιλά σε αυτόν που δεν μιλά, που κρύβεται μέσα
στους αδύναμους αντικατοπτρισμούς του. Τον Φεβρουάριο του ’55 η Ντόρα
φεύγει από την Άμφισσα γιατί διορίζεται στα Τρίκαλα. Δεν πηγαίνει όμως
αμέσως, μένει για λίγες μέρες στο πατρικό της στην Αθήνα, απ’ όπου και
τα πρώτα της γράμματα προς τον Φώτη. Οι επιστολές αυτές στέλνονταν
ταχυδρομικά αλλά και με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Έμπαιναν μέσα σ’ ένα
βιβλίο και ταξίδευαν. Δύο-τρία γράμματα τη μέρα. Ήθελε να πληροφορεί τον
Φώτη για την κάθε στιγμή της. Η αλληλογραφία τους θα διαρκέσει έναν
ολόκληρο χρόνο. Θα ξενυχτά γράφοντας. Θα του μιλά, σχεδόν καθημερινά,
παράφορα, όπως κάθε ερωτευμένος. Θα θυμάται, τα χρόνια που πέρασαν μαζί,
τις τρυφερές τους στιγμές, τις εντάσεις, τη συμφιλίωση που ακολουθούσε,
το τοπίο του ελαιώνα, τα σοκάκια της πόλης. Ο Φώτης θα σιωπά. Πώς
αλλιώς…»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μια συνέντευξη μαζί του για το βιβλίο μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.
Η ετεροτοπία της καλύβας
Δοκίμια
για τη γλώσσα της αρχιτεκτονικής και
για την αρχιτεκτονική της γλώσσας.
“Το 18ο αιώνα ο πολιτισμός δεν παράγεται πλέον στα ανάκτορα και στα μοναστήρια, αλλά στις αγροικίες και στις εξοχές. Η περίφημη αγροικία του Goethe, τα τοπία του Turner και του Constable, η αισθησιακή ρέμβη του Rousseau, ο Μέλανας Δρυμός, δεν είναι παρά σημεία μιας ολικής και σχεδόν μαζικής εμβύθισης στη φύση, μια μέθεξη στο τοπίο που έμελλε να είναι και η τελευταία ιστορικά. Το ρομαντικό πρότυπο της αγροικίας, «το κατοικείν των χωρικών», όπως θα πει ο Heidegger, είναι και το τελευταίο ίχνος μιας αρχαίας αντίληψης για την κατοίκηση που έρχονται να ανατρέψουν εκ βάθρων οι νέοι καιροί. Ένα κατοικώ που στοιχειώνει όμως ακόμη και σήμερα το φαντασιακό μας. Η οικογένεια Eagles, τα δεντρόσπιτα, η κατασκήνωση στη φύση, τα παιδιά των διαμερισμάτων που συνεχίζουν στις ιχνογραφίες τους να σχεδιάζουν καλύβες με ξύλινους φράχτες, όταν τους ζητείται να σχεδιάσουν το σπίτι τους, μαρτυρούν ένα ίχνος που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά. Η μορφική αντοχή μιας ψυχικής ανάμνησης, της πιο βαθιάς ανάμνησης σύμφωνα με τον Μπασελάρ, που σαγηνεύει πάντα άμα τη εμφανίσει του.”
Απ' τα περιεχόμενα του βιβλίου: Η ετεροτοπία της καλύβας, Στο Μέλανα Δρυμό, Η κατά μόνας διαμονή, Στην άκρη ενός γκρεμού, Η διαλεκτική του οικείου, Το λαγούμι του Kafka, Στη λίμνη Walden, Του Φιλήμονα και της Βαυκίδας, Ὡς στρουθίον μονάζον.
“Το 18ο αιώνα ο πολιτισμός δεν παράγεται πλέον στα ανάκτορα και στα μοναστήρια, αλλά στις αγροικίες και στις εξοχές. Η περίφημη αγροικία του Goethe, τα τοπία του Turner και του Constable, η αισθησιακή ρέμβη του Rousseau, ο Μέλανας Δρυμός, δεν είναι παρά σημεία μιας ολικής και σχεδόν μαζικής εμβύθισης στη φύση, μια μέθεξη στο τοπίο που έμελλε να είναι και η τελευταία ιστορικά. Το ρομαντικό πρότυπο της αγροικίας, «το κατοικείν των χωρικών», όπως θα πει ο Heidegger, είναι και το τελευταίο ίχνος μιας αρχαίας αντίληψης για την κατοίκηση που έρχονται να ανατρέψουν εκ βάθρων οι νέοι καιροί. Ένα κατοικώ που στοιχειώνει όμως ακόμη και σήμερα το φαντασιακό μας. Η οικογένεια Eagles, τα δεντρόσπιτα, η κατασκήνωση στη φύση, τα παιδιά των διαμερισμάτων που συνεχίζουν στις ιχνογραφίες τους να σχεδιάζουν καλύβες με ξύλινους φράχτες, όταν τους ζητείται να σχεδιάσουν το σπίτι τους, μαρτυρούν ένα ίχνος που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά. Η μορφική αντοχή μιας ψυχικής ανάμνησης, της πιο βαθιάς ανάμνησης σύμφωνα με τον Μπασελάρ, που σαγηνεύει πάντα άμα τη εμφανίσει του.”
Απ' τα περιεχόμενα του βιβλίου: Η ετεροτοπία της καλύβας, Στο Μέλανα Δρυμό, Η κατά μόνας διαμονή, Στην άκρη ενός γκρεμού, Η διαλεκτική του οικείου, Το λαγούμι του Kafka, Στη λίμνη Walden, Του Φιλήμονα και της Βαυκίδας, Ὡς στρουθίον μονάζον.
Το συμβάν Lacan
Η Αλήθεια
είναι, σύμφωνα με τον Badiou,
ό, τι εξαιρείται του κόσμου, ένα συμβάν
που αποκαλύπτει την ετερογένειά του.
Ένα τέτοιο συμβάν ήταν και η μοναδική
περίπτωση του Jacques Lacan. Τα κεφάλαια
αυτού του βιβλίου, ανιχνεύοντας
χαρακτηριστικές έννοιες της λακανικής
σκέψης, εκθέτουν και εκτίθενται στη
σαγήνη ενός γλωσσικού συμβάντος που
σημάδεψε ανεξίτηλα τη ψυχαναλυτική
αλλά και τη φιλοσοφική σκέψη του 20ου
αιώνα.
“Πολλοί σήμερα μιλούν για το τέλος της ψυχανάλυσης, με την ίδια ευκολία που μιλούσαν κάποιοι για το τέλος της ιστορίας, του πραγματικού ή της πολιτικής. Διαψεύστηκαν. Και τα τρία επανέρχονται δριμύτερα. Ο Lacan το ήξερε: “Το έχω αναγγείλει”, υποστήριζε σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, “το πραγματικό θα αποκτήσει και πάλι το πλεονέκτημα. Και θα είμαστε όπως πάντα χαμένοι”. Στον ορίζοντα αυτής της πίστης θα εγγράψει και την εμπειρία της ψυχανάλυσης. Μια εμπειρία, που μέσα απ' το μετεωρισμό του σημείου της, θα κλονίσει συθέμελα όλο το σύμπαν των σημαινόντων, αυτόν τον ίδιον τον ορίζοντα του Πραγματικού. Ο Lacan θα εγείρει το υποκείμενο του μέσα σ’ αυτή την εκλειπτική, μια έκλειψη που θα γίνει και η αιτία όμως της επιθυμίας του υποκειμένου, η τοπική της καταγωγικής του απόλαυσης. Μια σειρά από έννοιες θα αρθρώσουν τώρα το συμβάν ενός καινοφανούς και απροσάρμοστου λόγου, αυτό το λακανικό σύμπαν, που με το αδιάθετο νόημα του, θα ριζοσπαστικοποιήσει όλον τον ορίζοντα του μετανεωτερικού λόγου.”
Απ' τα περιεχόμενα του βιβλίου: Το συμβάν Lacan, Η εκλειπτική του σημαίνοντος, Το α-τόπημα της απόλαυσης, Η ακοινώνητη φύση του ανθρώπου.
Κυκλοφορεί
απ' τις εκδόσεις Επέκεινα.
Στην άλλη όχθη της μέρας
“Η
εκδήλωση της ποίησης είναι μια εκδήλωση
μέθης, μιας τρελής μέθης της γλώσσας.
Και το ποίημα το μόνο ορατό ίχνος αυτής
της μέθης.
Δεν είναι αποκάλυψη το ποίημα, είναι η φανέρωση της απόκρυψης, η θεωρία του μη ορατού, του μη διαθέσιμου νοήματος.
Σ’ αυτή τη σιωπή του νου, τη πιο βαθιά πλέον σιωπή, όπου ο λόγος αναπληρώνει τη ζωή και αναστέλλει το νόημα, η γλωσσική παράβαση του ποιήματος είναι στην πραγματικότητα μια παράβαση καθολική, μια παράβαση όλων των ανθρωπολογικών δυνατοτήτων.
Ίσως το ποίημα να είναι έτσι για τον άνθρωπο αυτό το ενδεχόμενο, το μοναδικό ενδεχόμενο, ενός ακέραιου πένθους.”
Δεν είναι αποκάλυψη το ποίημα, είναι η φανέρωση της απόκρυψης, η θεωρία του μη ορατού, του μη διαθέσιμου νοήματος.
Σ’ αυτή τη σιωπή του νου, τη πιο βαθιά πλέον σιωπή, όπου ο λόγος αναπληρώνει τη ζωή και αναστέλλει το νόημα, η γλωσσική παράβαση του ποιήματος είναι στην πραγματικότητα μια παράβαση καθολική, μια παράβαση όλων των ανθρωπολογικών δυνατοτήτων.
Ίσως το ποίημα να είναι έτσι για τον άνθρωπο αυτό το ενδεχόμενο, το μοναδικό ενδεχόμενο, ενός ακέραιου πένθους.”
Κυκλοφορεί απ' τις Εκδόσεις
bibliotheque
Αγαπημένη μου Lyda
Δυο
αδελφές αλληλογραφούν τη δεκαετία του 30, αμέσως μετά τη μεγάλη κρίση. Τα
γράμματα, κυρίως, της Μπεμπούλας, που είχε μόλις διοριστεί δασκάλα σε ένα χωριό
της Ηπείρου, προς την αδελφή της Ροζαλίνδη που διέμενε στην Κέρκυρα. Η
χρεοκοπία της οικογένειας, το νέο περιβάλλον, η αγωνία του βιοπορισμού, οι
νεανικοί έρωτες, οι απανωτές διαψεύσεις, αλλά πάντα αυτό το καθεστώς της
αλληλογραφίας που επιβάλει τη χειρονομία του και τις μοναδικές του απευθύνσεις.
«Δεν
περιμένω τις απαντήσεις σου. Μην με παρεξηγήσεις γι αυτό. Όχι γιατί δεν
νοιάζομαι για σένα, το ξέρεις, αλλά γιατί αυτό που θέλω τώρα είναι απλώς να σου
μιλάω. Δεν σου ζητάω τίποτε, δεν έχεις τίποτε να μου δώσεις, ίσως ούτε καν να
μ' ακούς...»
Τα
πρόσωπα μέσα από τις λέξεις: η Lyda, η Ροζαλίνδη, ο Αντρέας, η μαμά. Οι τόποι: το
χωριό της Ηπείρου, η Κέρκυρα, η Αθήνα. Τα ρήματα που ιχνογραφούν τη λαχτάρα και
τη θλίψη: σε φιλώ, γράψε μου, περιμένω... Μέσα από επιστολές, κι ένα τετράδιο
σημειώσεων και με εφόδιο την ευαισθησία του αναγνώστη, ο Αποστόλης Αρτινός
σκιαγραφεί την εικόνα μιας ζωής που αποσύρεται μέσα στη λήθη. Θραύσματα όλα μιας
επιθυμίας που μένει ανεντόπιστη κι ανεκπλήρωτη πάντα.
(Απ’
το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η φυσική μοναξιά των λέξεων
«Το κείμενο είναι το φάντασμα του κόσμου. Η απομακρυσμένη
του σκιά. Η ενσωμάτωση των λέξεων του. Η διάχυσή τους. Η διασπορά της ανωνυμίας
τους. Μία αργή, εκστατική, εξαΰλωση που δουλεύει σε βάθος, φέρνοντας το φως,
ένα αρρωστημένο και ανύσταχτο φως. Την ανονείρευτη μέρα. Γιατί οι λέξεις δεν
αποδίδουν το όνειρο. Οι λέξεις αποδίδουν τη ζωή. Την αποδίδουν στο θάνατό της.
Στην ηχώ της. Μία ηχώ που κάνει το χώρο απροσπέλαστο και το χρόνο έναν νεκρό
χρόνο. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Αυτό ήταν πάντα. Το απροσπέλαστο. Η μοναξιά
της αναμονής του. Μια μοναξιά που επιστρέφει τις λέξεις. Σ’ έναν αόρατο ιστό
διασυνδέσεων, που μεγαλώνει, καταλαμβάνει το χώρο σου, γίνεται το θάμβος τώρα
κι αυτού του δωματίου. Να τα γυμνά κλαδιά του! Κρατάνε αυτό τον ιστό, τη
διάρκειά του. Γιατί κι εδώ. Πού αλλού; Η διάρκεια είναι το χαρακτηριστικό
γνώρισμα. Ένας ακίνητος, πυκνός χρόνος. Η ήττα του. Η ύστατη στιγμή της
αλήθειάς του.»
Μια συλλογή αφηγημάτων του που κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις Σμίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου