Σελίδες

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Ασπασία Παπαθανασίου

Η Ασπασία Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα, και πέθανε στην Αθήνα στις 8 /6 / 2020, σε ηλικία 102 ετών. Κόρη του καθηγητή γυμνασίου Ευθύμιου Παπαθανασίου. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε επαγγελματικά ως ηθοποιός το 1940 με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1943), Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945-1946), Τζαβαλά Καρούσου (με τον οποίο ίδρυσαν και την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου, 1952-1953), Μάνου Κατράκη (1953-1954), Σπύρου Μουσούρη και Κρινιώς Παπά (1954) κ.ά. Ως μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη από την ίδρυσή του, η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε πρωταγωνίστρια του θιάσου από το 1957 ώς το 1966, τον πρώτο χρόνο σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 αποκλειστικά σε ρόλους αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια και Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σε 33 χώρες, και στο πλαίσιο διεθνών θεατρικών φεστιβάλ. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964). Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε ως πρωταγωνίστρια (σε ρόλους αρχαίου δράματος στην ελληνική γλώσσα) με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο . Η είδηση της επιβολής της απριλιανής δικτατορίας βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Το γεγονός την ανάγκασε να παραμείνει αυτοεξόριστη στην Ευρώπη ώς το 1974. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, από όπου συνέχισε τη θεατρική της δραστηριότητα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Πραγματοποίησε εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις μονολόγων αρχαίου δράματος (Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κασσάνδρα), θεατρικές απαγγελίες του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου και άλλες σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ παράλληλα εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές παραγωγές. Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη (αγαπημένο σύντροφο και από το 1944 σύζυγό της) και 19 ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με βασικό στόχο τη θεατρική και πολιτιστική αποκέντρωση. Με τους «Δεσμούς» η Ασπασία Παπαθανασίου παρουσίασε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και σε ελληνικά φεστιβάλ. Το 1991 οι «Δεσμοί» ίδρυσαν το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ – «Δεσμοί»), του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε Διευθύνουσα Σύμβουλος (ώς το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών διοργανωμένου από το ΕΚΤ (1991-1993). Παράλληλα, πραγματοποίησε σεμινάρια θεατρικής παιδείας για νέους, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών. Το 1984 και το 1985, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσίασε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στην Αθήνα και σε περιοδεία. Το 1984 συνεργάστηκε και με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, στην παράσταση της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Το 1986, κατόπιν πρόσκλησης του ιαπωνικού θιάσου Toho, ερμήνευσε την Ιοκάστη σε δίγλωσση (ελληνικά – ιαπωνικά) παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο Τόκιο. Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. Το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη από την Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παροίκου (πρώτη της εμφάνιση σε αρχαία ελληνική κωμωδία). Το 1998 συνεργάστηκε με τον θεατρικό οργανισμό «Θέατρο», ερμηνεύοντας την Ελεωνόρα Ντούζε στο έργο του Chigo de Chiara, Ελεωνόρα Ντούζε: Τελευταία νύχτα, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθηνού. Το 2002 ερμήνευσε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στο Δη.Πε.Θέ. Καλαμάτας. Το 2005 παρουσίασε το θεατρικό μονόλογο Η μελανόμορφη Κλυταιμνήστρα, στο θέατρο Τόπος Αλλού, σε σκηνοθετική επιμέλεια Νίκου Καμτσή. Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο και τον πολιτισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου τιμήθηκε με τον τίτλο του Officier της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Κυβέρνηση (1991), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1991) και τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο της Σελίδες μνήμης.
Η Ασπασία Παπαθανασίου εκτός από μια μεγάλη ηθοποιός είναι και μια μεγάλη αγωνιστική προσωπικότητα στο χώρο της αριστεράς. Από νωρίς εντάχθηκε στο ΚΚΕ και αγαπημένη της ενασχόληση ήταν ο ...τηλεβόας. Η απελευθέρωση την βρήκε με το βαθμό του «ταγματάρχη». Παραθέτουμε ένα σχετικό με αυτούς τους αγώνες της αυτοβιογραφικό της κείμενο:
«Τη μάχη τη χάσαμε...»

Στη διάρκεια της Κατοχής, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ήμουν στον εφεδρικό ΕΛΑΣ, εδώ στην Αθήνα. Μόλις έγινε η απελευθέρωση ζήτησα να φύγω γιατί ήξερα ποια θα είναι η εξέλιξη. Εφυγα. Με μια ομάδα ηθοποιών (Αλέκα Παΐζη, Αλέξης Δαμιανός, Μάνος Ζαχαρίας, Αλκη Ζέη) και με επικεφαλής τον Γιώργο Σεβαστίκογλου φτιάξαμε το Λαϊκό Θέατρο. Είχαμε νοικιάσει, με λεφτά του KKE, Πατησίων και Στουρνάρα, το θέατρο Παπαϊωάννου και με μεγάλο ενθουσιασμό το ετοιμάζαμε. Είχαμε βρει ένα έργο, ενός Λιδάκη με τίτλο «'41-'44», και αρχίσαμε τις πρόβες. Εκείνες τις μέρες είχαν προγραμματίσει το κόμμα και οι οργανώσεις μια μεγάλη συγκέντρωση. Κατεβήκαμε από το θέατρο με τα λάβαρα και τον ενθουσιασμό μας. Πλημμύρισε η Αθήνα ανθρώπους που έφθασαν από παντού άοπλοι. Οπως προχωρούσαμε, βρέθηκα ανάμεσα στον κόσμο, εκεί στον Αγνωστο Στρατιώτη. Απέναντι ήταν το υπουργείο Εσωτερικών, νομίζω. Στην ταράτσα, προτού αρχίσει το μακελειό, ήταν άνθρωποι που κρατούσαν όπλα. Σε λίγο άρχισαν να μας πυροβολούν. Εγινε πανικός, χαμός. Εκείνο που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ότι πολλά παιδιά περνούσαν με τις σημαίες, που βάφονταν στα αίματα των παιδιών που είχαν σκοτωθεί. Δεν ξαναγυρίσαμε βέβαια στο θέατρο. H πρόκληση έγινε. Πώς ξεκίνησε, δεν ξέρω. Και μετά, η σύγκρουση. Ημασταν άοπλοι κι όποιος πει το αντίθετο θα πω βαριά κουβέντα. Ο άνδρας μου δεν ήταν στο θέατρο (είχαμε παντρευτεί με τον Κώστα Μαυρομάτη έναν μήνα πριν τα Δεκεμβριανά), και το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε στο σπίτι. Μέναμε τότε στην οδό Χαλκοκονδύλη. Οι ηθοποιοί πήραμε εντολή από το κόμμα να κάνουμε ομάδες ψυχαγωγίας και να πηγαίνουμε στους μαχητές, στην πρώτη γραμμή. Φτιάχναμε κάτι σκετσάκια, δεν παίζαμε Αισχύλο φυσικά... Θυμάμαι ένα βράδυ μπήκαμε από κάποιο σπίτι κάτω από το Εθνικό Θέατρο - τα παιδιά του ΕΛΑΣ είχαν σκάψει - και βγήκαμε στην Ομόνοια. Παίξαμε λίγο και φύγαμε.
Οι περιοχές που ήταν τα εργοστάσια είχαν πέσει στα χέρια του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Τα ανοίξαν και πλάκωσε ο κόσμος μέσα. Ο άνδρας μου ήταν σε μια αχτίδα προς την Αχαρνών. Του δίνει λοιπόν εντολή το κόμμα να πάει σε μια αποθήκη γιατί συνέβαιναν φοβερά πράγματα. Με πήρε μαζί του. Ο κόσμος πεινασμένος ήταν εκεί και άνοιγε ό,τι έβρισκε μπροστά του.
Ενα άλλο βράδυ έρχεται η Ολυμπία Παπαδούκα και μου λέει «Πιάσαν την Ελένη την Παπαδάκη». Τρέξαμε να πάμε να βρούμε την καθοδήγηση. Ωσπου να πάμε, μάθαμε ότι τη σκότωσαν...
Ενα βράδυ έρχεται πάλι η Παπαδούκα και μου λέει ότι τραυματίστηκε ο άνδρας μου. Τον είχαν στο νοσοκομείο στη Νέα Ιωνία. Πήγα να τον βρω. Αυτό που βλέπουμε στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, το είδα τότε εκεί. Δεν μπορούσες να περπατήσεις: Ανθρωποι ματωμένοι στο πάτωμα, που τους είχαν χτυπήσει τα αεροπλάνα. Ακούω μια κραυγή, ήταν μια συνάδελφος που είχε γράψει στον τοίχο «Θέλω να ζήσω», μια θαρραλέα γυναίκα. Βρήκα τον Κώστα, τον άνδρα μου. Του λέω ότι από την καθοδήγηση μας είπαν ότι το βράδυ θα γίνει γενική επίθεση του ΕΛΑΣ. Μου λέει: «Τη μάχη τη χάσαμε. Αν δεν ξαναϊδωθούμε, να σηκωθείς να φύγεις, να μη μείνεις στην Αθήνα. Αν προλάβεις, φέρε μου λίγο ρύζι κι ένα μαξιλάρι». Μας κόλλησαν ότι η Παΐζη κι εγώ ήμαστε υπεύθυνες για τον θάνατο της Παπαδάκη. Μετά τη Βάρκιζα έγινε μια δίκη. Διαβάζαμε τα πρακτικά της στο «Εθνος». Είχαν αποφασίσει να εκτελέσουν τον εκτελεστή τής Παπαδάκη. Τον είχαν πάει φυλακή. Στο δικαστήριο βγήκε όλη η αλήθεια, ότι την Παπαδάκη τη σκότωσε ένας πράκτορας των Εγγλέζων που είχε κάνει κι άλλα πράγματα. Εμείς δώσαμε τα πάντα στον απελευθερωτικό αγώνα και μας έγραφαν έξω από το σπίτι «θα πεθάνετε κουμμούνια».


Κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία της:

«Γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας»
, Εκδόσεις Νέδα


Η Ασπασία Παπαθα
νασίου, συγκεντρώνει σε αυτό το βιβλίο τις απόψεις της για το ρόλο της γυναίκας στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Οι γυναικείες μορφές στα έργα των τραγικών ποιητών δεν είναι στο περιθώριο, ενσωματώνονται στην τραγική πράξη, το όνομά τους ακούγεται μέσα στην ανδροκρατούμενη αθηναϊκή κοινωνία, αμφισβητούν με τη δράση τους το πατριαρχικό ιδεώδες της δημοκρατικής Αθήνας και γίνονται κεντρικά τραγικά πρόσωπα. Η συγγραφέας επιχειρεί ένα σχηματικό διαχωρισμό των γυναικείων μορφών σε γυναίκες του "οίκου" και σε γυναίκες της "ανατροπής". Οι γυναίκες του "οίκου" δρουν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αξιών και πεποιθήσεων αλλά πολλές φορές προχωρούν τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους πέρα από αυτό το πλαίσιο, με σοφία και πείρα ζωής που εκπλήσσει. Οι γυναίκες της "ανατροπής" μένουν σταθερές στις απόψεις τους, δογματικές, ανυποχώρητες, έτοιμες να συντρίψουν την αντρική κυριαρχία, αλλά και να συγκρουστούν ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τους.
"Στην παρούσα μελέτη ανιχνεύει μερικές από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, με τη συγκεκριμένη περιδιάβαση να περιλαμβάνει περισσότερα από τριάντα έργα. Η Παπαθανασίου επιχειρεί έναν σχηματικό διαχωρισμό των γυναικείων μορφών σε «γυναίκες του οίκου» και «γυναίκες της ανατροπής», με το εύλογο περιεχόμενο των δύο κατηγοριών να επιδέχεται και ορισμένες αποκλίνουσες συμπεριφορές που δεν εντάσσονται στα προαναφερθέντα σχήματα. Εύληπτη και συνοπτική, η έρευνά της αποδίδει ταυτόχρονα το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνα. Η θέση της γυναίκας αν και δεν είχε καθοριστεί νομικά, είχε προσδιοριστεί από τον συντηρητισμό και τις κοινωνικές συμβάσεις εκατοντάδων χρόνων, και παραμένει ενδεικτικό το γεγονός ότι η έξοδός της από το σπίτι -εξαιρουμένων των εταίρων -προϋπόθετε την τέλεση κάποιας κοινωνικής ή θρησκευτικής εκδήλωσης. Το αρχαίο δράμα, σπάζοντας τα κοινωνικά στερεότυπα, προσέγγισε τον γυναικείο ψυχισμό με πρωτοφανέρωτη ενδελέχεια. Οι γυναικείες μορφές «δραπετεύουν» -έστω και σε συμβολικό επίπεδο- από τον περίκλειστο οικιακό χώρο και ενσωματώνονται ισότιμα στην «τραγική πράξη», αμφισβητώντας άμεσα ή υπαινικτικά την ανδροκρατούμενη αθηναϊκή κοινωνία. Η αμφισβήτηση δηλαδή εστιάζεται σε επίπεδο δραματικών κανόνων καθώς και στο αντισυμβατικό περιεχόμενο του τραγικού λόγου.
Δίπλα στο απροσμέτρητο πλήθος μελετών ανάλογης θεματικής σύνθεσης, η αξία του παρόντος βιβλίου εξασφαλίζεται από τη μακρά θεατρική διαδρομή της Ασπασίας Παπαθανασίου. Η ενσάρκωση των ρόλων, σε συνδυασμό με το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο, της επιτρέπει να εισέλθει στον ψυχισμό των τραγικών ηρωίδων, να ταυτιστεί και να προσεγγίσει εκείνες τις αθέατες πτυχές που δύσκολα ανιχνεύονται σε μια αμιγώς «ακαδημαϊκή» έρευνα."
Γιάννης Στάμος

«Ευριπίδη Μήδεια», University Studio Press


«Η προσέγγιση του ρόλου της Μήδειας από την πλευρά της ηθοποιού Ασπασίας Παπαθανασίου, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της μακρόχρονης σταδιοδρομίας της στα θέατρα του κόσμου, που εκτίθεται στην παρούσα έκδοση, και κατ’ επέκταση όλων των τραγικών ηρωίδων που κατά καιρούς υποδύθηκε, δεν είναι παρά το «ηδύ άχθος» μιας ζωής αφιερωμένης ολόψυχα στην ανάδειξη της μοναδικότητας του αρχαίου ελληνικού δράματος. Μέσα στα σημάδια της μελάνης επάνω στο τυπωμένο χαρτί αναπαύονται η άδολη αγάπη και η τρυφερότητα, ο τίμιος αγώνας και η αγωνία μιας ακάματης μέλισσας να απομυζήσει την καρδιά του ανθού, για να την προσφέρει πάμφωτο μέλι.»
Τα παραπάνω είναι απ’ τον πρόλογο του Απόστολου Αποστολίδη στο βιβλίο της γνωστής ηθοποιού Ασπασίας Παπαθανασίου. Στις 91 σελίδες στεγάζονται τέσσερα κείμενα της Παπαθανασίου με τους παρακάτω τίτλους: Ο Ευριπίδης και η εποχή του, Ευριπίδεια Μήδεια και μύθοι, Η ηθοποιός Μήδεια, Χαρακτήρες και σχέσεις. Περιέχονται επίσης το κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου «Επιστροφή στο φυσικό», βιογραφικό σημείωμα της Ασπασίας Παπαθανασίου και κατάλογος με εικόνες από παραστάσεις της Μήδειας.


«Σελίδες μνήμης»
, Εκδόσεις Καστανιώτη

"Μέχρι σήμερα, εκτός από τα Ανατρεπτικά του Λεωνίδα Κύρκου, δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο πολιτικού στελέχους του αριστερού κινήματος. Τούτο δε σημαίνει ότι υποβαθμίζω τη συμβολή των κειμένων αυτών για την ιστορική έρευνα, ούτε ότι αμφισβητώ την αντικειμενικότητα όσων από τους συγγραφείς υπήρξαν και πρωταγωνιστές της αριστερής παράταξης. Κράτησα και κρατώ τις «μνήμες» μου χωρίς να επιχειρώ να κρίνω το παρελθόν. Άλλωστε ούτε καν σήμερα, το 1996, είμαι σε θέση να ασκήσω οποιαδήποτε κριτική για το «τότε», καθώς δεν έχω πάρει ποτέ τις αναγκαίες αποστάσεις. Τα όσα έζησα, με γέμισαν και με γεμίζουν συναισθηματικά, απασχολούν μέχρι σήμερα αδιάκοπα τις σκέψεις μου και, ταυτόχρονα, αποτελούν τον ανεκτίμητο θησαυρό της ψυχής μου. Ξέρω ότι τα κείμενά μου είναι άναρχα. Γράφτηκαν αυθόρμητα, χωρίς κανένα σχέδιο και προγραμματισμό. Οι ακριβείς χρονικοί προσδιορισμοί απουσιάζουν, καθώς αδυνατούσα να θυμηθώ μόνη μου πότε ακριβώς συνέβη τούτο ή το άλλο, από τα όσα έζησα και καταγράφω εδώ. Αν υπήρχε ακόμα ο Κώστας μου –ο Κώστας Μαυρομμάτης, άντρας και σύντροφος σ' ολόκληρη τη ζωή μου– αυτό το βιβλίο θα ήταν πληρέστερο. Μαζί θέλαμε να το γράψουμε. Δεν προλάβαμε..." Α.Παπαθανασίου.

Ευριπίδη, Εκάβη. 1981
Αναγνωστάκη Λούλας, Η νίκη. 1981

Brecht Bertolt, Die Gewehre der Frau Carrar [Τα όπλα της κυρά Καρράρ].

Brecht Bertolt, "Die Gewehre der Frau Carrar" [Τα όπλα της κυρά Καρράρ]. 1981

Λέων Κουκούλας, Ασπασία Παπαθανασίου, Κώστας Βάρναλης 1965

Ευριπίδη, Μήδεια. Σόφια Βουλγαρία 1962

Αριστοφάνη, Πλούτος. 1977

Αισχύλου, Χοηφόροι - Ευμενίδες. 1960

Schiller Friedrich von, Kabale und Liebe [Έρως και ραδιουργία].

Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη. 1964

Δημήτρης Ροντήρης, Μακάριος, Ασπασία Παπαθανασίου. 1966

Ασπασία Παπαθανασίου, ταξίδι στο Στάλινγκραντ. 1974

Ασπασία Παπαθανασίου, Δημήτρης Ροντήρης. 1960


Ασπασία Παπαθανασίου, Γιάννης Ρίτσος, 1960

20 σχόλια:

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω παραστάσεις της και στο Αρχαίο Θέατρο των Δελφών με το Θέατρο Πειραιώς (Δημήτρη Ροντήρη), σε πολύ μικρή ηλικία! Τότε ανεβαίναμε με λεωφορεία του ΚΤΕΛ, που περίμεναν μέχρι το τέλος της παράστασης και επιστρέφαμε κατά τα μεσάνυχτα!

Ανώνυμος είπε...

Το σημειο που μιλαει για την εθνικη αντισταση μονο αηδια μου προκαλει. Αναφερει την δολοφονια της Παπαδακη σαν κατι το απλο, καθημερινο και υστερα λεει για το αντρα της που της ειπε «τη μαχη την χασαμε».Ποια μαχη? Μετα την απελευρερωση? Δεν μπορουσαν να δουν οτι η ανθρωπινη ζωη εχει μεγαλυτερη αξια απο τις κομματικες παραταξεις. Και μετα την πηραξε που της κολλησαν οτι ηταν υπευθυνη για την Παπαδακη. Ολη η αριστερη παραταξη των ηθοπιων ηταν υπευθυνη ας το παραδεχτουν καποια στιγμη. Αλλα βεβαια ολλοι οι ηθοποιοι που βοηθησαν, εστω και αθελα τους στην δολοφονια της Παπαδακη ονομαζονται αγωνιστες ενω εκεινη θεωρηθηκε πορνη. Κριμα για την Παπαθανασιου την ειχα και για καλιτεχνη. Κριμα και οι ρολοι και ολλα. Την μαχη της τεχνης την εχασαν.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ είπε...

Ε καλά όταν λέτε: "Στο δικαστήριο βγήκε όλη η αλήθεια, ότι την Παπαδάκη τη σκότωσε ένας πράκτορας των Εγγλέζων που είχε κάνει κι άλλα πράγματα" μας δουλεύετε στα μούτρα κυρία Παπαθανασίου. Γιατί δεν λέτε τίποτα για την διαγραφή της Παπαδάκη από το ΣΕΗ, για τον πόλεμο που της κάνατε, ενώ εκείνη έσωζε κόσμο. Και σας ρωτώ γεμάτος πίκρα: γιατί? τι σας έφταιξε η Παπαδάκη και την σκοτώσατε? ηθικά εσείς οι συνάδελφοι και υλικά οι συντρόφοι σας? Γιατί πριν από αυτόν τον πράκτορα των Εγγλέζων, όπως λέτε , την είχατε σκοτώσει εσείς πρώτα. Γιατί? ρωτώ και απάντηση δεν μπορώ να λάβω. Πως μπορείτε να μιλάτε για οποιαδήποτε αντίσταση. Πως μπορείτε να μιλάτε για την αρχαία τραγωδία? Για να μας δώσετε αυτές τις γυναικείες μορφές μας στερήσατε πολύ περισσότερα κυρία Παπαθανασίου. Γιατί?

Ανώνυμος είπε...

σιγά ρε που θυμηθήκατε όλοι τη Παπαδάκη. Δηλαδή τι άλλους λόγους πέραν του δοσιλογισμού είχαν για να την εκτελέσουν? Και ναι, μπορεί ο θάνατος ενός να φαίνεται τραγωδία αλλά των πολλών είναι τραγωδία, δε φαίνεται απλά και σε έναν πόλεμο η εκτέλεση υπαίτιων τόσων θανάτων είναι δεδομένη. Κάθεστε και κρίνετε απ΄΄ο τις καναπεδάρες σας μια πραγματική αγωνίστρια και καλλιτέχνιδα και έχετε και άποψη για τον πόλεμο που τον έχετε δει μόνο στα νέα του αντέννα .

Ανώνυμος είπε...

Σιγά ρε την αγωνιστρια την Παπαθανασίου. Ουτε αγωνιστρια ούτε καλλιτέχνδα είναι. Αντε πήγαινε διάβασε τι αλλους λόγους είχαν, γιατι και συ απ την καναπεάρα σου κρίνεις.

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι άλλο 11 Σεπτεμβρίου, όταν ρωτάς " τι άλλους λόγους πέραν του δοσιλογισμού είχαν για να την εκτελέσουν? " για ποιούς αναφέρεσαι; για τους πράχτορες των Εγγλέζων; γιατί σύμφωνα με αυτήν την Παπαθανασίου την Παπαδάκη την σκότωσε πράχτορας των Εγγλέζων.Δηλαδή οι Εγγλέζοι σκοτώναν δοσίλογους; Αποφασίστε πιά ποιοι την σκότωσαν και σταματήστε να γελοιοποιήστε επι τέλους.

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι ακόμα παλιο μαλάκα 11 Σεπτεμβρίου 2014, που έχεις μυαλό λιγότερο και από ένα μπρόκολο, για εξήγησέ μου αν δεν θες να επιβεβαιωθούν οι χαρακτηρισμοί μου, όταν λες "η εκτέλεση υπαίτιων τόσων θανάτων είναι δεδομένη" για εξηγησέ μου με στοιχεία, για ποιόν θάνατο ήταν υπεύθυνη η Παπαδάκη?
Όχι σε προκαλώ παλιοζοντόβολο, αφού δεν είσαι ο καναπεδιστής σαν εμένα και γνωρίζεις από πρώτο χέρι περιμένω να παραθέσεις στοιχεία, αλλιώς δεν είσαι τίποτ άλλο από ένα αναρμόδιο να κρίνει καταστάσεις, συκοφάντη.

Ανώνυμος είπε...

Όσο για σας κυρία Παπαθανασίου, εκεί που λέτε "Ημασταν άοπλοι κι όποιος πει το αντίθετο θα πω βαριά κουβέντα." ήθελα να ξερα τι βαριά κουβεντα θα λέγατε. Κι εγώ το αμφισβητώ αυτό που λέτε, δεν ήσασταν άοπλοι, ήσασταν ένοπλοι, γιατί δεν ξέρατε να ήσασταν άοπλοι. Ποιά θα είναι η βαριά κουβέντα που θα μου πείτε? ότι είμαι δοσίλογος? ότι είμαι φασίστας? δεν θα ξαφνιαστώ πλέον.
Τα συντρόφια σας που σκότωσαν την Παπαδάκη, κι αυτοί άοπλοι ήταν?
Τότε θα πρέπει να πούμε την ιστορία, πως κυνηγημένοι από τα αγγλικά αεροσκάφοι που τους καταδίωκαν κατέφυγαν για να σωθούν στην ουλεν και εκεί η κακιά η Παπαδάκη τους έστησε ενέδρα να τους σκωτώσει γιατί ήταν κακός άνθρωπος, αλλά όπως τους επιτέθηκε με το όπλο, το όπλο της (γιατί μόνο αυτή είχε οι άλλοι ήταν άοπλοι) εκπηρσοκρώτησε να και την πέτυχε δύο φορές στον αυχένα. Και όπως επίσης τους επιτέθηκε με τσεκούρι να τους σκοτώσει, το τσεκούρι επίσης εκπηρσωκρότησε και της άφησε μια μαχαιριά στον λαιμό και της έκοψε τα άκρα. Και όπως ξεψυχούσε σύρθηκε κατα λάθος σε έναν λάκο που είχε ανοίξει ένα αντιστασιακό σκυλί κηνυγημένο κι αυτό απ τους Εγγλέζους, στην προσπαθειά του να θάψει ένα κομάτι κόκκαλο που τα Εγγλέζικα γουρούνια κυνηγούσαν να του το πάρουν. Και αφου η Παπαδάκη κατα λάθος σύρθηκε ως τον λάκο και οι σύντροφοι Ορέστης, Μακαρώνας και οι υπόλοιποι έκλαψαν με μαύρο δάκρυ για αυτό που κατα λάθος έγινε, ήρθαν οι κακοί οι δεξιοί και θάψαν στον ίδιο λακο και σε άλλους καινούριους που άνοιξαν, κανα εκατομύριο αριστερούς αντιστασιακούς που είχαν σκοτώσει, ώστε να τους παρουσιάσουν για θύματά σας και να σας κάνουν προπαγάνδα.
Είναι πιστευτή ιστορία αν το καλοσκευτεί κάποιος.

Ανώνυμος είπε...

Έτσι για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν ήταν η Παπαδάκη πουτάνα, η Παπαθανασίου, η Παπαδούκα, η Παιζή, η Ντιριντάουα και όσες άλλες εχθρεύονταν την Παπαδάκη ήταν είναι και θα είναι πουτάνες. Πουτάνες στην ψυχή.

Ηλέκτρα είπε...

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η Ασπασία Παπαθανασίου υπήρξε η μόνη γυναίκα επικεφαλής Τάγματος του εφεδρικού ΕΛΑΣ στην Αθήνα, ενώ -ανήμερα της 25ης Μαρτίου- συνελήφθη από τις κατοχικές αρχές και κρατήθηκε στις φυλακές του Εμπειρικείου. Αξέχαστο έχει μείνει δε ότι για μεγάλο διάστημα έβγαινε κάθε βράδυ στα Άνω Ιλίσια (τότε η συνοικία λεγόταν «Κουπόνια») με το «χωνί» (τον τηλεβόα) και εμψύχωνε τους κατοίκους της περιοχής. Οι κάτοικοι από την πλευρά τους αποκαλούσαν την άγνωστη που ακούγαν κάθε βράδυ «το αηδόνι μας». Ένα βράδυ μάλιστα που ο κατοχικός πρωθυπουργός Ράλλης θα πήγαινε σε ένα σπίτι κοντά στον Ευαγγελισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου χρησιμοποιώντας το «χωνί» είπε στον κουίσλιγκ πρωθυπουργό όσα ονειρεόταν να του πει ο κάθε πατριώτης. Την επόμενη νύχτα η Παπαθανασίου, παρότι η δραστηριότητά της είχε γίνει γνωστή στον ίδιο τον κατοχικό πρωθυπουργό, αψήφησε τον κίνδυνο και ξαναβγήκε με το «χωνί». Μόλις όμως άρχισε να φωνάζει έπεσαν οι πρώτες σφαίρες. Η ίδια ευτυχώς σώθηκε, βλέπω όμως ότι κάποιοι σήμερα -εμφανώς επηρμένοι από την πρόσφατη εκλογική επιτυχία του ναζισμού στην Ελλάδα- φαίνονται στεναχωρημένοι από αυτό και προσπαθούν να την εξοντώσουν ηθικά.

Από την πλευρά μου το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ευγνωμονώ την Ασπασία Παπαθανασίου, όπως και όλους τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, για την προσφορά και το ήθος τους. Δόξα και Τιμή.

Ανώνυμος είπε...

Για πες μου Ηλέκτρα, μόνο όσοι είναι επηρεασμένοι από την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα έχουν δικαίωμα να αγανακτούν με δολοφονίες?????????????

Ηλέκτρα είπε...

«Για πες μου Ηλέκτρα, μόνο όσοι είναι επηρεασμένοι από την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα έχουν δικαίωμα να αγανακτούν με δολοφονίες?????????????»

Εχμ, επηρμένους τους χαρακτηρίζω.

Ηλέκτρα είπε...

Και, επιπλέον, δείχνω με το σχόλιό μου ότι η επίθεση στην Παπαθανασίου έχει άλλα κίνητρα. Μην κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Οι επιτιθέμενοι κρύβονται πίσω από την Παπαδάκη προκειμένου να σπιλώσουν την ΕΑΜική αντίσταση. Βλέπετε, το ηθικό κύρος των αντιφασιστών αγωνιστών είναι φυσικό να ενοχλεί έντονα πολλούς στην Ελλάδα· μια χώρα όπου ο δωσιλογισμός της Κατοχής έχει, δυστυχώς, βαθιές ρίζες. Αυτό το τελευταίο δεν νομίζω ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, η μαζική συρροή των συμπατριωτών μας στο ναζισμό -ελέγξτε τα εκλογικά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επ' αυτού- το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, όσοι διατηρούμε ακόμη τη συνείδησή μας, είμαστε υποχρεωμένοι να μην σιωπούμε.

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω παρα πολύ καλά το σκεπτικό σου, η Παπαδάκη όμως σου αρέσει δεν σου αρέσει (και είμαι σίγουρος δεν σου αρέσει) υπήρξε, και σαν σήμερα δολοφονήθηκε. Από κει και πέρα δεν έχω ανάγκη την Παπαδάκη για να κρυφτώ πίσω από κάτι, γιατί απλούστατα μιλάω για την ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΠΑΔΑΚΗ και απο κει και πέρα κρίνω και την ΕΑΜικη αντισταση (και πολύ καλά κάνεις και δεν την λες "εθνική αντισταση" γιατί μόνο εθνική δεν ήταν, ήταν για στενό κύκλο και όποιος ήταν έξω απ τον κύκλο του ΕΑΜ δεν ήταν ευπρόσδεκτος)

Ανώνυμος είπε...

Αναρωτιέμαι επίσης πόση ειλικρίνεια υπάρχει στην φράση της Παπαθανασίου "Ενα άλλο βράδυ έρχεται η Ολυμπία Παπαδούκα και μου λέει «Πιάσαν την Ελένη την Παπαδάκη»." Σώπα ρε, ώστε είπε πιάσαν την ΕΛΕΝΗ την Παπαδάκη.Η αγωνήστριές σου δεν φώναζαν "θάνατος στην πουτάνα"? Τώρα ξαφνικά έγινε "η Ελένη"? Στο τέλος θα μας πει πως ήταν και φίλες. Μπράβο ειλικρίνεια.

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι ακόμα, μιλάς για τις βαθειες ρίζες του δοσιλογισμού στην Ελλάδα, λοιπόν τέρμα αυτή η πιπίλα, πρώτα θα δώσεις εδώ και τώρα όπως είσαι στοιχεία αδιάψευτα για τον δοσιλογισμό της Παπαδάκη και μετά θα ξαναμιλήσεις για δοσιλογισμό, Μέχρι τότε δεν θα ξαναδεχτώ κουβέντα.

Ηλέκτρα είπε...

Πρώτα μπερδέψατε το «επηρμένοι» με το «επηρεασμένοι», τώρα κάνετε ένα ακόμη «λάθος». Διαβάζετε ότι η Ελλάδα είναι «μια χώρα όπου ο δωσιλογισμός της Κατοχής έχει, δυστυχώς, βαθιές ρίζες» κάτι που υποστηρίζω ότι επιβεβεαιώνεται από τη «μαζική συρροή των συμπατριωτών μας στο ναζισμό», και μου ζητάτε να προσκομίσω στοιχεία για το δωσιλογισμό της Παπαδάκη! Μα πώς μπερδευτήκατε έτσι;

Από τον Ιούλη του 2013 «ξαφνικά» σε διαδικτυακές αναρτήσεις που αφορούν στην Ασπασία Παπαθανασίου και την ένδοξη αντιστασιακή δράση της άρχισαν να εμφανίζονται σχόλια για την Παπαδάκη. Στο Amfissa City το πρώτο τέτοιο σχόλιο γράφτηκε στις 17/07/2013, στο Iteanet στις 29/07/2013, ενώ μία μέρα πριν (28/07/2013) εμφανίστηκε αντίστοιχο σχόλιο στο Βήμα. Σημειώνω δε ότι το άρθρο του Βήματος ήταν από το ...2004. Ποιος νομίζετε ότι πείθεται ότι είναι σύμπτωση η -σχεδόν ταυτόχρονη- ανάρτηση όλων αυτών των -σχεδόν πανομοιότυπων- σχολίων; Ποιος νομίζετε ότι πείθεται για το δήθεν ενδιαφέρον για την Παπαδάκη; Ποιος νομίζετε ότι δεν βλέπει ότι η χρονική περίοδος που ξεκίνησαν αυτά τα σχόλια είναι η περίοδος της ακμής του ναζισμού; Και επιπλέον, ποιος νομίζετε ότι θα σας ακολουθήσει στην προσπάθεια σας να επιβάλετε όρους (βλ. «Μέχρι τότε δεν θα ξαναδεχτώ κουβέντα.»);

Όχι, κύριε/κυρία! Είναι κάτι παραπάνω από προφανές το τι ακριβώς γίνεται. Kαι αυτό ακριβώς καθιστά επιτακτικό καθήκον, για όλους όσοι διατηρούμε τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά μας, να υπερασπιζόμαστε τους ανθρώπους που πάλεψαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Τους το οφείλουμε.

Υ.Γ. Θα ήταν πιο έντιμο να παραδεχόσαστε τις προθέσεις σας. Δεν τρέφω όμως αυταπάτες ότι θα το κάνετε.

Ανώνυμος είπε...

Ότι ακριβώς περίμενα, τίποτα για την Παπαδάκη. Όταν η ίδια η Παπαθανασίου γράφει: "μας κόλησαν ότι ήμασταν υπεύθυνοι για τον θάνατο της Παπαδάκη", εκφράζει κάποια περίοδο ανόδου του ναζισμού??? Μήπως η φωτογραφία της κηδίας της Παπαδάκη με το πλήθος κόσμου, είναι καμοιά εθνικοσοσιαλιστική μάζωξη? Μήπως κάποιος μου στερεί το δικαίωμα, σε μια δημοκρατική χώρα να μιλάω για την Παπαδάκη? Στο ερώτημα για την εγκυρότητα της μαρτυρίας της Παπαθανασίου να αποκαλεί την "πουτάνα", Ελένη, δεν έχεις να πεις κάτι??? Και τέλος η υπόθεση της Παπαδάκη δεν είναι καθόλου άσχετη, ένας υποστηριχτής του εαμ το οποίο δολοφόνησε την Παπαδάκη, είναι αναρμόδιος να μιλάει για δοσιλογισμό, αλλιώς αν πιστεύει το αντίθετο ας μας μιλήσει για το επιφανέστερο θύμα της παραταξής του, την ίδια την Παπαδάκη και ας προσπαθήσει να μας πείσει για την ενοχή του, μπορεί????Εσύ Ηλέκτρα μπορείς???? Η ίδια η Παπαθανασίου που άλλα έλεγε το 44 μας τα γυρνά στην μαρτυρία της. Εσύ μπορείς??????????? Ποιοί είναι οι περήφημοι προδότες και δοσίλογοι που λυσάτε όλοι την ώρα??? Υπήρχαν αυτό είναι σίγουρο, η Παπαδάκη τι σχέση έχει????????

Ανώνυμος είπε...

Και φυσικά ποτέ μου δεν περιμένω να φυτρώσει μυαλό σε έναν κούφιο εγκέφαλο, ούε περιμένω άτομα σαν την Ηλέκτρα, που παντού βλέπουν ήρωες και προδότες, να κάτσουν να σκεφτούν σοβαρά και πέρα από πολιτικές εμπάθειες, ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΑΠΛΑ. Πάντα θα μιλάνε για την ένδοξη δράση του εαμ, πάντα θα μιλάνε για προδότες, αλλά ποτέ με ονόματα κσι μούγκα όταν ειναι για κάτι συγκεκριμένο. Πάντα θα είναι για αυτούς η Παπαδάκη "πουτάνα", πάντα θα συμφουνούν με την δολοφονία της, αλλά είναι πολύ μικροί για να το αναλύσουν. Αυτοί είναι και αυτοί θα ναι, δεν χωρίζω σε αριστερούς- δεξιούς, ούτε με ενδιαφέρουν οι πολιτικές πεπηθήσεις του καθενός, ούτε κατακρίνω ή υποστιρίζω την δράση του καθενός στην κατοχή, μπράβο στην Παπαθανασίου που ήταν στην εαμικη αντίσταση, μπράβο της που έβγαινε με τον τηλεβόα και "εμψύχωνε" τον λαό, δικαιωμά της, καμάρι της και μπράβο της (και πάλι η Παπαδάκη προσέφερε τουλάχιστον τριάντα φορές παραπάνω στην αντίσταση με του τουλάχιστον 30 ανθρώπους που έσωσε από βέβαιο θάνατο ή με τα κατοχικά σισίτια, η Παπαθανασίου δεν έσωσε ούτε μια ανθρώπινη ζωή, έτσι για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους και ας κάτσει ο καθένας να χτυπάει τον κόλο του κάτω, δεν με νοιάζει) , μπράβο λοιπόν ξανά στην Παπαθανασίου για την δράση της στο εαμ, αλλά σε ότι αφορά την Παπαδάκη φέρθηκε πρόστυχα, βρώμικα, χυδαία. Ακόμα ακόμα να βαφτίζει τόσο αβασάνιστα και δίχως λόγο και αιτία έναν συντροφό της όπως τον Ορέστη, "πράκτορα", είναι επίσης χυδαίο, - Γιατί ναι, η δολοφονία της "προδότρας" Παπαδάκη για την αριστερά δεν είναι κάτι μεμπτό, κάθε άλλο πράξη αξιαίπαινη είναι ,άλλο που χάσαν και τα γυρνάγαν μετά, είπαμε μηδέν ειλικρίνια.

Και καλές γιορτές φυσικά

Ανώνυμος είπε...

Δοξα και Τιμη στην Ελενη Παπαδακη την Μεγιστη Ελληνιδα Ηθοποιο. Σιχαμα παπαθανασιου, μπροστα στην Παπαδακη εισαι ενα Τιποτα.