Οδοιπορικό στην Άμφισσα

Της Μαρίας Κανάτα

Έζησα στην Άμφισσα μέχρι τα 15 μου.

 Η Άμφισσα ήταν μια πόλη ζωντανή που μου άφησε όμορφες αναμνήσεις από μια ξέγνοιαστη παιδική ηλικία, με παιχνίδια στους δρόμους και στις πλατείες της, με τα σινεμά τα καλοκαίρια.

 Στα επόμενα χρονιά της ζωής μου ήταν πάντα  σημείο αναφοράς για εμένα, όσο ζούσε ο πατέρας μου οι επισκέψεις μου ήταν τακτικές και οι σχέσεις μου με τους φίλους μου  ζωντανές, ουσιαστικές.. Οι αναμνήσεις μου από τα χρόνια εκείνα τα εφηβικά και μεταεφηβικά είναι  πολλές και με συντροφεύουν ακόμα. Όμορφες εμπειρίες που με σημάδεψαν και παραμένουν αξέχαστες.

Δούλεψα στο εικαστικό εργαστήρι του Δήμου Άμφισσας διδάσκοντας γλυπτική κεραμική που υπήρξε  για μένα η πρώτη μου διδακτική εμπειρία.

 Μετά τον θάνατο του πατέρα μου έφυγα και μετεγκαταστάθηκα στο Ναύπλιο οριστικά.

 Η Άμφισσα ήταν και είναι πάντα μέσα στη σκέψη και στη ψυχή μου...Ένας αγαπημένος τόπος. Μια πόλη κι αυτή με τα καλά της και τα κακά της όπως όλες οι επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας όμως πάντα ξεχωριστή για εμάς τους Σαλωνίτες.

 Από τους μεγάλους και σεισμούς και μετά η πόλη άρχισε σιγά σιγά να χάνει το  ρουμελιώτικο χρώμα της, τα παλιά μαγαζιά γκρεμίστηκαν, τα  κουδουνάδικα  και  πολλά από τα υπέροχα νεοκλασικά της σπίτια. Αντικαταστάθηκαν σύντομα με σύγχρονες μονότονες και άχρωμες οικοδομές χωρίς χαρακτήρα. Διασώζονται ακόμα μερικά αστικά νεοκλασικά που κι αυτά δυστυχώς φθείρονται ταχύτατα. Μερικά από αυτά ευτυχώς έχουν ανακαινιστεί και χρησιμοποιούνται.

 Οι φωτογραφίες αυτές της πόλης μου είναι κατασκευασμένες από θραύσματα του σήμερα και του χθες με σκοπό να τονιστεί αυτό που χάνεται ή έχει ήδη χαθεί...

 Διαχωρίζω τις φωτογραφίες, συνδυάζοντας και ανασυνδυάζοντας, για να δημιουργήσω  απρόσμενες αντιπαραθέσεις, να σχηματίσω σχέσεις. Μια ακούσια λεπτομέρεια μπορεί να απαιτήσει την πλήρη προσοχή μου. Καθώς χτίζω την σύνθεση μου προσθέτω τμήματα από την ίδια ή άλλες φωτογραφίες  για να τα συνδέσω ρεαλιστικά ή αφαιρετικά και να δημιουργήσω μια προκλητική αμεσότητα.

 Η φωτογραφική σχέση μεταξύ του εικονογραφικού και του αφηγημένου είναι μία από τις πιο θεμελιώδεις κατανοήσεις του τόπου και του χρόνου. Ο "Τόπος" είναι κάτι που φέρνουμε μαζί μας - μια σύνοψη των εσωτερικών αναμνήσεών μας που χαρτογραφήθηκαν στο παρόν τοπίο καθώς το διασχίζουμε. Η συνέχεια της γης όμως, έχει το δικό της αδιάσπαστο χρονικό πλαίσιο και είναι πολύ μεγαλύτερη και σταθερότερη από τον διακεκομμένο, περιορισμένο χρόνο που μπορούμε  εμείς να περάσουμε μαζί της.

Ενώ ψάχνουμε για το καθολικό, είμαστε πάντοτε παγιδευμένοι από τη δική μας παρουσία, η πόλη μας ακολουθεί...

Πηγή: https: ifocus