Αφήγηση του καπετάν Νικηφόρου καθώς περιγράφει μια νυχτερινή πορεία του ΕΛΑΣ με εκκίνηση από
την Τοπόλια μέσα από τον ελαιώνα της Άμφισσας.
"Ήταν ξαστεριά και είχε φεγγάρι. Προχωρούσαμε πλέον
αμίλητοι. Κάπου - κάπου ακουγόταν στη φάλαγγα κάποιο νυσταγμένο παγούρι
χτυπώντας μονότονα, κανένα βήξιμο ή ξεμύξιασμα. Κάποιο μουλάρι που φρούμαζε. Ο
ελαιώνας βουβός γέμισε θρόισμα κι έκσταση, κοσκίνιζε από πάνω μας εκατομμύρια
φύλλα φεγγάρι. Σα να βαδίζαμε στο βυθό κάποιας προαιώνιας θάλασσας. Ξύπνησαν
άσωτο πλήθος και οι ροζιασμένοι κορμοί, μπήκαν σε μια εκπληκτική κίνηση γύρω
μας, ο ένας πίσω από τον άλλον... Όλος ο ελαιώνας έρχονταν γύρω σαν εκστατικός..."
Απόσπασμα απ’ το βιβλίο του "Αντάρτης στα βουνά της
Ρούμελης", εκδόσεις Παρασκήνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου